[K] Lucy Williams

Lucy Williams

właśc. Lucelia Marceline Williams — urodzona 13 sierpnia 2004 roku w niewielkiej nadbrzeżnej miejscowości na północy Anglii — DRUGI ROK SPECIALIZATION YEARS NA profilU sportowo-militarnyM — POKÓJ 208 — STYPENDYSTKA — córka pary skromnych farmerów zajmujących się hodowlą bydła mlecznego — kapitan drużyny jeździeckiej kładąca maniakalny nacisk na dobrostan koni — jeździec terenowy, choć od NAJMŁODSZYCH LAT doskonali się we wszystkich trzech dyscyplinach — członkini ConcordII; JEST TO dla niej największa dotychczas próbą charakteru, gdzie moralność nieustannie ściera się z chłodną  kalkulacją — wciąż nie jest pewna, dlaczego zainteresował się nią akurat ten klub, ale przyjęła propzycję, bo dopatrzyła się w niej wyzwania — uczęszcza na zajęcia ze wspinaczki wysokogórskiej i survivalu, sztuk walki oraz teatru i aktorstwa filmowego — ubiegłoroczna dzika karta na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu — indywidualny złoty medal w WKKW pomimo defektu sprzętu, całą trasę terenową przejechała bez strzemion, po tym jak urwało jej się jedno z puślisk — swoje ciało traktuje jak świątynię: nie sięga po używki, zdrowo się odżywia, regularnie biega i nienawidzi, kiedy narusza się jej strefę osobistą — od trzech lat trenuje pole dance, ale utrzymuje to w tajemnicy, by uniknąć nasilenia plotek — podobno rekomendację prezesa FEI, a potem miejsce w Igrzyskach załatwiła sobie w najstarszy znany ludzkości sposób — podobno nie zauważa uczuć swojego najlepszego przyjaciela, bo woli dziewczęta — podobno jeden z profesorów przyłapał ją kiedyś w kompromisowej sytuacji z dziewczyną w szkolnych ogrodach — podobno czuje bardziej, niż decyduje się pokazać, myśli więcej, niż pozwala sobie powiedzieć i jest gorsza, niż sugeruje to jej uśmiech — niepowiązana ze skandalem sprzed lat

więcej — konie — powiązania — POKÓJ — pamiętnik

The fruit of everything good
in life begins with a challenge

Budzik rozbrzmiewa o czwartej trzydzieści, choć wcale go nie potrzebuje. Każdorazowo budzi się kwadrans przed, ma zatem piętnaście minut, z czego kilka przeznacza na to, by spędzić z powiek zbytek mizernego snu, a resztę pożytkuje na rozciągnięcie zastygłych mięśni, zawsze przy otwartym na oścież oknie.

Czerwoną Rezydencję spowija ciemność, a głucha cisza przetacza się od ściany do ściany, nabrzmiała chłodem bijącym od podłogi w łazience; wyczuwa ją dokładnie zabliźnionymi podeszwami bosych stóp, kiedy pochyla się nad umywalką i wsuwa głowę pod strumień orzeźwiająco mroźnej, bieżącej wody. Strugi spływają po karku, szyi, w dół ramion oraz pleców, budząc nieprzyjemne dreszcze, które stara się przemóc, aż nie przywyknie — tak zaczyna swój dzień, na długo przed wschodem słońca, przez siedem dni w tygodniu, trzysta sześćdziesiąt pięć dni w roku.

Internat opuszcza o pustym żołądku, włosy ma wciąż wilgotne i przemierza dziedziniec w drodze do stajni, skąd wyglądają jej już wybudzone ze snu wierzchowce: jeden błyszczy na dzień dobry pustym oczodołem, drugi wdzięcznie wyciąga łeb, rozchylając aksamitne chrapy w akompaniamencie cichego rżenia. Wita je oba pieszczotliwym drapaniem za uchem, wiązką czułych słów, smakołykiem — taki ich mały, poranny rytuał. Potem sprząta boksy, przyrządza mieszanki paszowe, czyści konie, przy okazji sprawdzając nogi, uzębienie i błysk w oku. W zależności od nastroju nuci przy tym Einaudiego, improwizuje słowa do Für Elise lub mruczy pod nosem ulubione piosenki i powtarza sobie w nieskończoność, że w końcu przytarga do siodlarni jakieś radio, żeby milej piło jej się tam ulubioną jaśminową herbatę.

Wciąga się na nagi, koński grzbiet mniej więcej równo ze wstającym słońcem. Niebo czerwieni się, malując horyzont fantazyjną gamą barw, odbijając blaskiem na gładkiej sierści i miękkim włosiu grzywy. Uśmiecha się na ten widok, a potem rusza. Dłonie ma puste, tylko raz po raz gładzi wybraną stronę szyi, wyginając ważące tysiąc trzysta funtów zwierzę za pomocą odpowiedniego przesunięcia przeciwległej łydki. Pracuje równowagą, dosiadem, głosem; nie potrzebuje więcej, by utrzymać kontrolę, choć jest świadoma, że niewiele trzeba, aby tę kontrolę stracić. Harmonia między nią, a jej partnerem utrzymuje się na granicy wyznaczonej przez zaufanie, to zaś może zostać zburzone w sekundę — niepewnością, zawahaniem, błędnie odczytanym sygnałem w dialekcie zbudowanym na fundamencie milczenia.

najczęściej można spotkać ją w stajni, sali treningowej lub lesie Valmont, gdzie często zabiera swoje koniE, żeby mogły pobyć końmi w przerwach od treningów — kiedy potrzebuje samotności, przesiaduje MIĘDZY REGAŁAMI w bibliotece lub na wieży Valeriusa — robi wszystko, żeby jakoś przebrnąć przez retorykę i wystąpienia publiczne, matematyka spędza jej sen z powiek, a na historii wojskowości podpiera sobie powieki zapałkami — wybitna tam, gdzie liczy się sprawność i kondycja fizyczna — nie pojmuje niuansów szkolnej socjety i łatwo zawierza w dane słowo, więc pierwsze lata w Valmont były dla niej trudne — mimo to pozostaje wierna swoim wartościom, a jej kręgosłup moralny nie przejawia skrzywień — nie zauważa w ludziach zła, a nawet kiedy je zauważa, znajduje sposoby, żeby jakoś je usprawiedliwić — dopiero uczy się wyczuwać nieczyste intencje — zawsze szczera, choć nigdy do bólu; woli coś przemilczeć, aniżeli skłamać — ambitna i uparta, ale nie osiąga swoich celów za wszelką cenę; zwycięstwo okupione cudzą krzywdą smakuje jej cierpko — lubiana przez kadrę pedagogiczną, bo zawsze jest sumienna i zaangażowana, bez względu na to, czy dany przedmiot do niej przemawia — do każdego z profesorów odnosi się z dużym szacunkiem, jednak nigdy nie przeszkodziło jej to jeszcze w wyrażeniu swojego zdania — cierpi na klaustrofobię i czuje silny lęk przed burzą — całą sobą kocha taniec; kiedy może sobie na to pozwolić, uczęszcza na kursy tańca towarzyskiego — kiedy jest podenerwowana lub przebodźcowana, słucha muzyki klasycznej, by się wyciszyć — jest beznadziejnie zauroczona brzmieniem fortepianu, pianina oraz skrzypiec i wciąż żałuje, że od lat nie starcza jej doby na naukę gry — nie nosi makijażu, na co dzień nie używa też perfum; po darowany w prezencie urodzinowym flakon Lost Cherry Toma Forda sięga tylko w wyjątkowych okolicznościach

@necromancer's codes

STARYM ZWYCZAJEM ZAJĘŁO MI TO WIECZNOŚĆ, ALE TAK JUŻ CHYBA ZE MNĄ BĘDZIE. WITAMY SIĘ CIEPŁO, RÓBCIE Z NAMI CO CHCECIE. SZUKAMY DZIEWCZYNY Z KARTY, najlepszej przyjaciółki oraz współlokatorki! Można to mieszać dowolnie lub nie mieszać. WIĘCEJ INFORMACJI PODAM MAILOWO: NOTHINGETSFORGIVEN@GMAIL.COM.