[K] Ares Tessier

Tonight is gonna be the loneliest

Ares Tessier

właść. Ares Gabriel Tessier ♔ 22 latek; ur. 1 lutego 2003 roku w Monako ♔ Monakijczyk ♔ Syn Luciena Tessiera — inwestora nieruchomości oraz Celine de Villiers — projektantki luksusowych wnętrz ♔ Wnuk Edwarda Tessiera — byłego doradcy rodziny książęcej, który obecnie pełni funkcję przewodniczącego Rady Stanu Monako ♔ Uznany za zaginionego od lipca 2023 do maja 2024 ♔ Cudownie odnaleziony na greckiej wyspie Thasos ♔ Wielkie oczekiwania dziadka, że pójdzie w jego ślady ♔ Pod czujnym okiem, co by znów nie wywinął podobnego numeru ♔ Ominął rok akademicki 23/24 ♔ Rok w tyle za rówieśnikami — na własne życzenie ♔ Trzeci rok specialization years na profilu polityczno-społecznym ♔ Rezydencja czarna, pokój 107 ♔ Zawsze najlepiej jest przygotowany na prawo międzynarodowe i negocjacje, międzynarodowe stosunki i dyplomację oraz analizę geopolityczną i konflikty międzynarodowe ♔ Nie poświęca zbyt większej uwagi zarządzaniu mediami i PR'em, musi się bardziej przyłożyć do ekonomii i zarządzania kryzysowego ♔ Rosyjskiego uczył się na pierwszym roku i do tej pory źle wspomina te zajęcia ♔ Uraz do rzeźbiarstwa ♔ Zajęcia dodatkowe: lekkoatletyka — sprinter; zagadki kryminalne (bo uznał, że to będzie śmieszne), debaty oksfordzkie i argumentacja logiczna oraz sztuki walki ♔ Chętnie podzieli się notatkami, wiedzą i wsparciem, ale zawsze będzie chciał coś w zamian ♔ Biegle posługuje się francuskim, włoskim i angielskim ♔ Relaksacyjnie pływa i gra w tenisa ♔ Perfekcjonista do bólu ♔ Przez zniknięcie stracił pozycję króla balu ♔ I nieszczególnie mu zależy, aby ją odzyskać ♔ Skupia się jedynie na osiągnięciu jak najlepszych wyników akademickich i sportowych ♔ Odnosi się do nauczycieli z szacunkiem — nawet jeśli uważa, że kompletnie na to nie zasługują ♔ Członek klubu Noctis ♔Nie ma powiązań ze skandalem

Udaje, że nie widzi ciekawskich spojrzeń kierowanych w swoją stronę ani że nie słyszy szeptów za plecami, które uciszają się w chwili, gdy tylko się poruszy. Wstaje na długo przed większością uczniów, aby móc w ciszy i spokoju skorzystać z hali treningowej, która od powrotu do akademii stała się jego azylem. Jeśli okaże się, że przed wschodem słońca zbyt wielu uczniów wpadło na podobny pomysł, przeniesie trening na zewnątrz. Las Valmont dziesiątki razy widział, jak przemierza kolejne kilometry i utrzymuje równe tempo, a także jak w końcu traci dech i dyszy ciężko pochylając się do przodu z rękami opartymi o uda. Las otaczający akademię wie o nim więcej, niżby sobie tego życzył. Pociesza się świadomością, że drzewa nikomu, raczej, wyciągniętych na żywa z piersi Aresa sekretów nie zdradzą. Rytuałem po zakończonym treningu jest umilanie poranka baristce w La Petite Pause. Podwójne espresso i migdałowe ciastko, które zawsze dla niego chowa, to obowiązkowy punkt dnia. Spędza godziny na analizowaniu podręczników, robieniu notatek i przywłaszczaniu sobie wiedzy. Lubi się uczyć i robi to z przyjemnością, o ile odkrywa interesujące go tematy. Przy tych nudniejszych zmusza się do niezaglądania w telefon, który w takich momentach kusi najbardziej. Obiecuje sobie, że po przerobieniu tych nieciekawych rozdziałów zrobi sobie przerwę, ale ta nie nadchodzi, bo nie lubi rozciągać nieprzyjemności. Skupia się na tyle, na ile może i działa aż do bólu. Krążą plotki, że wspiera się Adderallem na skupienie. Nie potwierdza ani nie zaprzecza. Jedynie uśmiecha się z politowaniem i odchodzi. Jeśli ostatecznie uzna, że zasłużył na odpoczynek po nauce to najpewniej zaszyje się w salonie gier i zaciekle będzie próbował pobić rekordy, najczęściej jednak wraca do pokoju, aby w spokoju zagrać w Call of Duty.

Dla świata zewnętrznego przybiera maskę ułożonego młodzieńca, który z domu wyniósł same najlepsze cechy. Doskonale wie, kiedy się uśmiechnąć, kogo zagadać podczas charytatywnego przyjęcia, a komu lepiej zejść z drogi. Nigdy nie wypowie się o nikim za jego plecami źle, no chyba, że znajdzie się w towarzystwie bliskich przyjaciół, ale nawet im nigdy w pełni nie ufa. Ostrożnie podchodzi do zawierania nowych znajomości, a po powrocie wycofał się z towarzystwa. Trzyma się z dala od skandali, bo ten, który sam wywołał dał mu wystarczająco w kość, aby mieć ich dość na kolejne dekady. Zawsze z głową na karku, a przynajmniej było tak do pewnego czasu. Raczej nie zdarzało mu się działać pod wpływem emocji, aż do tamtego letniego wieczoru. Skuszony jasnozielonymi oczami, świeżym zapachem gruszki i jaśminu, miękkim głosem i delikatnymi dłońmi pieszczącymi ciało zgodził się na wszystko. Uwodzony od trzech lat w końcu był w stanie spełnić każde jej życzenie. Poświęcić to, na co od lat pracowała jego rodzina i on sam. Zostawił za sobą wszystko, nie ważąc na konsekwencje. Liczyły się tylko zielone oczy, które wpatrywały się w niego z miłością i uwielbieniem. W końcu wiedział, że bliscy nie zaakceptowaliby związku, który powstał z przypadku i ucieczka wydawała się być jedynym słusznym wyjściem. Nie dźwigałby na swoich barkach tej tajemnicy, gdyby matka odpuściła. Skruszony matczynym rozczarowaniem jego niechęcią do sztuki zgodził się na prywatne zajęcia z rzeźbiarstwa, które odbywały się podczas przerw od nauki w akademii. Chciał ją uszczęśliwić, zawsze jedyne czego pragnął to uśmiechu matki, więc przystał na propozycję, która postawiła całą rodzinę w niekomfortowej i skandalicznej sytuacji. W oficjalnej wersji sprzedanej mediom i znajomym Ares przebywał w prywatnym ośrodku, gdzie dochodził do siebie po tajemniczej chorobie, której nazwa nigdy nie została opublikowana. 

★★★

Hej!

Cytat od Måneskin „The Loneliest”. Na wizerunku Tobias Reuter.

Chodźcie po wątki.

Bysiaa44@gmail.com